Wieża artyleryjska

Wieża artyleryjska - element konstrukcji okrętów wojennych, służący do obrotowego mocowania dział oraz ochrony ich mechanizmów i obsługi przed ogniem nieprzyjaciela lub wpływami atmosferycznymi. Przez zamocowanie obrotowe w wieży działa uzyskują duży kąt ostrzału w poziomie. W celu ochrony dział i obsługi przed ogniem nieprzyjaciela, wieże stosowane w historycznych klasach okrętów artyleryjskich (głównie pancerniki i krążowniki) były opancerzone.

Grubość pancerza wieży była uzależniona od klasy okrętu i szansy trafienia pociskiem w określone miejsce wieży (najgrubszy jest pancerz czołowy, potem w kolejności ściany boczne, ściana tylna i płyta górna). Po I wojnie światowej zaczęto stosować wieże także na okrętach lżejszych klas, a co za tym idzie, pojawiły się także wieże nieopancerzone, których zadaniem była jedynie ochrona mechanizmów i obsługi działa przed wpływami atmosferycznymi i odłamkami.

Piechota zmotoryzowana

Piechota zmotoryzowana – rodzaj piechoty w składzie wojsk lądowych, wyposażonej w samochody terenowe, transportery opancerzone, a nawet bojowe wozy piechoty, które służą jej przede wszystkim jako środki transportu na pole walki.

W zależności od rodzaju wyposażenia może ona przemieszczać się na środkach transportu i walczyć po spieszeniu, przemieszczać się na uzbrojonych i opancerzonych środkach i walczyć po spieszeniu przy wsparciu tychże środków, lub walczyć na bojowych wozach piechoty bez spieszania. Dysponując nowoczesnym uzbrojeniem jest zdolna do ścisłego współdziałania z czołgami, oraz do prowadzenia wszystkich rodzajów i form walki.

Jednostki piechoty zmotoryzowanej mogą działać w różnym terenie i warunkach pogodowych. Są zdolne do realizowania wielu zadań w całym spektrum konfliktu, szczególnie w działaniach innych niż wojna (działania na rzecz wsparcia pokoju}.

Z powodu ich zdolności do przerzutu mogą być dominującym rodzajem wojsk w szybko rozwijających się działaniach. W takich przypadkach mogą wcześnie przejmować inicjatywę, opanować i utrzymać teren oraz zmasowanym ogniem zatrzymać przeciwnika. Są szczególnie przydatne do działań w trudnym terenie, miastach lub terenie zabudowanym. Jednostki te mogą przenikać i szybko poruszać się w strefie tyłowej przeciwnika w celu wykonania zadań w połączeniu z wojskami pancernymi i zmechanizowanymi.

Jednostki piechoty zmotoryzowanej osiągają zamierzone efekty poprzez zastosowanie organicznych i wspierających sił i systemów uzbrojenia.

Przedmuchiwacz

Przedmuchiwacz – urządzenie gazodynamiczne stosowane w działach zainstalowanych w zamkniętych przedziałach wozów bojowych. Przeznaczone jest do usuwania z lufy pozostałości mieszaniny gazoprochowej (przy obniżeniu jej temperatury do tego stopnia, aby podczas zetknięcia z tlenem zawartym w powietrzu nie nastąpił samozapłon). Zapobiega również przedostaniu się gazów prochowych do przedziału bojowego po otwarciu zamka oraz do rozpraszania dymu wypływającego z lufy po wystrzale, a zasłaniającego pole widzenia celowniczemu.

Pancerz reaktywny

Pancerz reaktywny – pancerz zawierający materiał wybuchowy, aktywnie reagujący na przebijający go pocisk, stosowany na wojskowych pojazdach opancerzonych. Zazwyczaj stanowi opancerzenie dodatkowe, umieszczone w pewnej odległości od pancerza właściwego ekranując go. Istnieją także pancerze reaktywne będące integralną częścią opancerzenia wozu. Pancerz reaktywny powstał pierwotnie jako zabezpieczenia pojazdów wojskowych przeciw pociskom kumulacyjnym.

Ekran przeciwkumulacyjny

Ekran przeciwkumulacyjny – element pasywnej obrony czołgu. Osłona, zwykle metalowa, umieszczana w odległości 15-50 cm. od pancerza pojazdu, chroniąca częściowo pancerz zasadniczy przed pociskami kumulacyjnymi, powodująca zainicjowanie efektu kumulacyjnego pocisku przed jego dojściem do pancerza czołgu. Rolę ekranu przeciwkumulacyjnego spełnia zwykle metalowa siatka, blachy stalowe lub specjalne konstrukcje przestrzenne, osłaniające wieżę czołgu, pancerz czołowy lub układ bieżny wraz z płytami bocznymi. Największy efekt przeciwkumulacyjny daje stalowa konstrukcja przestrzenna, powodująca jednocześnie inicjację pocisku przed jego zetknięciem się z pancerzem oraz rozproszenie i załamanie strumienia kumulacyjnego. Ekran przeciwkumulacyjny podwyższa sumaryczną odporność czołgu na przebicie pociskiem kumulacyjnym.

Po raz pierwszy ekrany przeciwkumulacyjne zaczęto stosować w czasie II wojny światowej jako odpowiedź na pojawienie się na polu walki pocisków kumulacyjnych. Fabrycznie produkowane stosowały głównie wojska III Rzeszy (Schürzen). Czołgi Alianckie nie miały fabrycznie montowanych ekranów przeciwkumulacyjnych, pomimo wysokich strat zadawanych przez niemiecką broń przeciwpancerną. Załogi starały się temu zaradzić po przez montowanie improwizowanych ekranów przeciwkumulacyjnych.

W montowane fabrycznie ekrany przeciwkumulacyjne były i są wyposażone niemal wszystkie czołgi II i III generacji (np.: izraelska Merkawa, rosyjski T-90, amerykański Abrams, niemiecki Leopard i in.). Najczęściej chronią one tył czołgu (wieża i kadłub) oraz układ jezdny i mają postać stelaży (tj. konstrukcji przestrzennej wykonanej z płaskowników i prętów stalowych) wypełnianych podczas walki workami z piaskiem lub innymi dostępnymi materiałami bądź swobodnie zawieszonych segmentów płyt stalowych (fartuch przeciwkumulacyjny) osłaniających zawieszenie. Oryginalne rozwiązanie posiada izraelska Merkawa – tył wieży chroni kombinowany ekran, składający się z kurtyny wiszących swobodnie łańcuchów z okrągłymi obciążnikami (chroniącej łączenie wieży z kadłubem) i stelaża przestrzennego. Jej tylną płytę kadłuba osłaniają dwa ekrany przestrzenne ("żaluzje" ze stalowych płaskowników).

Ciągnik artyleryjski

Ciągnik artyleryjski – pojazd mechaniczny przeznaczony do ciągnięcia dział w artylerii.

Ciągniki artyleryjskie bywają kołowe (często budowane jako specjalne wersje samochodów ciężarowych) lub gąsienicowe (często budowane na takich samych podwoziach, jak czołgi). W przeszłości używano również ciągników półgąsienicowych. Oprócz ciągnięcia różnego rodzaju dział, ciągniki artyleryjskie służą także do przewozu amunicji i obsługi działa, ewentualnie do ciągnięcia przyczep z amunicją. Niektóre ciągniki artyleryjskie były opancerzone.

Pojazd półgąsienicowy

Pojazd półgąsienicowy – pojazd mechaniczny o półgąsienicowym układzie jezdnym.

Pojazdy półgąsienicowe były na niewielką skalę konstruowane już podczas I wojny światowej. Przed II wojną światową i w jej trakcie powstały liczne konstrukcje pojazdów półgąsienicowych, szeroko używanych w czasie wojny. Charakteryzowały się lepszymi własnościami terenowymi, niż pojazdy kołowe, oraz były prostsze i tańsze od pojazdów gąsienicowych. Z racji własności terenowych, były one używane przede wszystkim dla zastosowań militarnych – jako ciągniki artyleryjskie, transportery opancerzone, samochody pancerne i ciężarówki terenowe, a czasem działa samobieżne. Po II wojnie światowej zaprzestano budowy pojazdów półgąsienicowych na rzecz pojazdów gąsienicowych i pojazdów kołowych z większą ilością osi napędzanych, o dobrych własnościach terenowych.